ZALICZENIE. LEKCJA

GAZETA WYBORCZA 3 LIPCA 2000
KOCHAM TEATR KONSEKWENTNI
Na korytarzu poznańskiego Centrum Kultury ZAMEK kłębił się dziki tłum. Gdybym nie wiedział, że sala ma drugie wejście, pewnie nie zobaczyłbym tego przedstawienia (...). Patrzyłem na scenę, zastawioną prostymi meblami i otwierałem szeroko oczy ze zdumienia. Coś, co na pierwszy rzut oko wyglądało na jeszcze jedno amatorskie przedstawienie, okazało się zawodowym spektaklem, świetnie wyreżyserowanym i granym przez dwudziestokilkuletnich aktorów,o których nigdy bym nie pomyślał, że zajmują się w życiu czymkolwiek innym niż teatr. Grupa ma szansę stać się jednym z ciekawszych teatrów offowych w Warszawie. Na co dzień studiują i pracują, próbują nocami, bo tylko wtedy mają czas. Efekt tej wspólnej pracy-przedstawienie Lekcja.Zaliczenie, które zobaczyłem na festiwalu Malta w Poznaniu- nie ma w sobie jednak nic z chałupnictwa. To bardzo zabawne połączenie sztuki Eugene Ionesco ze scenariuszem pamiętnego filmu Krzysztofa Zanussiego Zaliczenie. Pomysł polega na tym, że Lekcja jest projekcją wyobraźni bohatera Zaliczenia, który oblał u profesora swój naważniejszy egzamin. Aktorzy grają z polotem poczuciem humoru obie części- realistyczną i absurdalną. Trzeba widzieć Adama Sajnuka w roli nieśmiałego studenta, który za chwilę jako profesor furiat tańczy wokół swojej ofiary albo Agnieszkę Czekierdę, która z dystyngowanej profesorki zmienia się w skretyniałą uczennicę o spoconym od myślenia czole. Półtorej godziny spektaklu mija jak chwila.
Roman Pawłowski

NA PRZYKŁAD NR 5 LISTOPAD 2000
WIOSNA W PAŹDZIERNIKU czyli KonFFrontacje w Gardzienicach (...) Dojrzalsze i bardziej zdecydowane były przedstawienia teatrów, Konsekwentnego z Warszawy i Wilczego z Torunia. Zaliczenie.Lekcja (...) spektakl dopracowany i dojrzały na tle innych, parał się demaskowaniem absurdu i nieporozumień między ludźmi, ze szczególnym uwzględnieniem relacji nauczyciel-uczeń. Pierwsza część przedstawienia była groteskową grą nerwów pomiędzy apodyktyczną i sfrustrowaną doktor fizyki a jej rozstrzęsionym studentem, żebrającym o wpis w indeksie. Wojna nerwów skończyła się dla deminicznej baby tragicznie. Zginęła ona od ciosów siekierą zadanych przez ucieśnionego męża i studenta. Po rozprawieniu się ofiar z oprawcą, nastąpiła zamiana ról. Wkroczyliśmy w świat absurdu i nieporozumień Ionesco. Sfrustrowana nauczycielka stała się nagle ćwierćinteligentną uczennicą w kucykach i plisowanej spódniczce. Znerwicowany student przemienił się w cholerycznego profesora a uciśniony mąż w opiekuńczą i troskliwą gosposię. Nauczane dziecię nie potrafiło pojąć różnicy pomiędzy dodawaniem i odejmowaniem(...). Dlatego druga część spektaklu skończyła się podobnie jak pierwsza. Bohaterka została zamordowana tępym narzędziem kuchennym. (...) na ogromny aplauz zasługiwały pomysły inscenizacyjne, aktorstwo, ruch sceniczny i detarminacja w interpretacji utworów.
Małgorzata Gocławska